Als ervaringsdeskundige weet ik maar al te goed dat bovenstaande titel wellicht waar zou moeten zijn maar dat dit heel anders kan aanvoelen. Het voelt voor veel stellen namelijk vooral heel eenzaam en alleen. Een stil verdriet, een stil lijden.
En zonder dat je het doorhebt raak je tijdens je fertiliteitstraject in een isolement.
Een verborgen plek waar zoveel verlangen, hoop, pijn, emotie en vragen zijn en een lichaam die hunkert naar liefde, rust en herstel.
Een kinderwens hebben start meestal heel privé. Het is een zaak tussen jou en je partner. Een verlangen en een fantastische droom. Iets waar je met plezier naar uitkijkt, over fantaseert en al helemaal voor je kan zien hoe dat eruit zal komen te zien. Van het kamertje tot aan de geur van je kleine. Je kijkt uit naar alle details en gaat met plezier het nieuwe seizoen in.
Tot je erachter komt dat het niet zo vanzelf gaat. Vaak is het nog steeds een privéaangelegenheid tussen jou en je partner. Want eerlijk, wie gaat er nou vertellen aan zijn vrienden en familie dat ze graag zwanger willen worden en daar actief mee bezig zijn? Je hoort vaak pas van je vrienden en familie: ‘hoera! we zijn zwanger’, als ze inmiddels al een paar weken zwanger zijn. En ook jij wilt het ook zo graag nog een verrassing houden, toch?
Voor je het weet ben je maanden, al dan niet jaren verder en gebeurt er zo ontzettend veel in jullie persoonlijk leven.
Maandelijkse teleurstellingen, een bezoek aan de huisarts met wellicht een doorverwijzing naar een gynaecoloog en fertiliteitsarts.
En ineens zit je in de mallemolen van het medisch traject. Na vele onderzoeken krijgen jullie de uitslag en volgen hieraan gekoppeld alle mogelijkheden. Nieuwe termen en medicijnen vliegen om je hoofd : IUI, IVF, ICSI, Gonal-F, Decapeptyl, Ovitrelle, Pregnyl, Utrogestan etc etc.
Het verlangen en de hoop zijn zo groot dat je dit traject 'graag' omarmt en gehoorzaam de hormonen in je buik prikt en het intensieve fertiliteitstraject aangaat.
Vaak worden nu wel de eerste twijfels, angsten, teleurstellingen en verdriet gedeeld met je naasten.. maar tot in hoeverre kan je het écht uitleggen? Tot in hoeverre kan je die intense twijfel en pijn écht delen? Tot in hoeverre snappen ze écht waar jullie doorheen gaan?
Er zijn goedbedoelde bemoedigingen, veelal misplaatste adviezen die je keer op keer beleefd aanhoort.
Je houdt het wel even vol want je weet, ‘ze bedoelen het goed’, maar zonder dat je het bewust bent zonder je je je steeds meer af van de buitenwereld. Je deelt minder en het verdriet vindt plaats achter gesloten deuren. Dit uit bescherming voor nog meer pijn. De teleurstelling dat je naasten je ook niet helemaal begrijpen laat je je nog meer alleen voelen.
De triggers op familiefeestjes, de kinderwagens die je tegenkomt, de pijn bij babyshowers, de feestdagen in december en de medicijnen en hormonen die je ook nog eens voor de gek kunnen houden resulteert in: ‘Ik trek dit niet meer.’
Mijn lichaam zei STOP, een burn-out was er voor nodig om te zeggen: ‘Dit kan zo niet meer verder’.
Ik zocht externe hulp en dit heeft mijn leven veranderd.
Ik ging op zoek naar een coach die dwars door mij heen kon kijken. Eentje die snel tot een kern durft te komen. Iemand die niet bang is voor mijn emoties, iemand waar ik gewoon kon LUCHTEN zonder dat daar direct ongevraagd advies aan vastplakt. Iemand die samen met mij kon verwerken. Iemand die mijn angsten aan kon horen zonder te schrikken en/of te (ver)oordelen. Iemand waarbij ik geen rekening hoefde te houden met haar emoties.
Stap voor stap, voelde ik mij minder alleen, vond ik troost, herstel en verwerking en perspectief. Ik hoefde het niet meer alleen te doen.
Een coach tijdens jouw fertiliteitstraject kan je bieden wat jij zo ontzettend nodig hebt! Neem snel contact op met één van onze coaches bij RENEWED LIFE COACHING voor meer informatie via: https://www.renewedlifecoaching.nl/contact/
