Ooit het gevoel gehad dat jouw fertiliteitstraject je is overkomen? Dat je grenzen hebt verlegd welke je nooit van te voren had bedacht over te gaan? Of dat je het gevoel hebt dat je door je fertiliteitstraject wordt geleefd? Waarin alles ineens buiten je controle lijkt te liggen?
Je bent niet alleen.
Je grenzen bewaken op zich kan al lastig zijn. Maar je grenzen bewaken middenin een fertiliteitstraject is ronduit uitdagend.
Omdat jij niet hebt gekozen voor problemen rondom het zwanger worden, overkomt een fertiliteitstraject je vaak. Voordat je het doorhebt ben je je grenzen aan het verleggen, verlies je de controle en voel je je vooral geleefd door je fertiliteitstraject.
Wat is er nou eigenlijk gebeurd?
De artsen tegenover je in die witte jas vertellen je ontzettend veel. Nadat de huisarts je heeft doorverwezen naar de fertiliteitsarts begint voor jou het avontuur van je grenzen verleggen.
Na een kort gesprek vertelt de arts dat ze wat onderzoeken kunnen uitvoeren waardoor jij wat duidelijkheid kunt krijgen over jouw onvervulde kinderwens.
Ze nemen wat bloedafnames af en ze zullen je baarmoeder en eierstokken even bekijken. Na 10 minuten aan een tafel te hebben gezeten en termen te hebben gehoord die nog nooit eerder zijn langsgekomen vragen ze je je broek en ondergoed uit te trekken en lig je daar ineens met je benen wijd open.
Van te voren had je nooit gedacht zoiets, zo makkelijk, te ondergaan. Maar er is misschien iets aan de hand, dus je doet het zonder erover na te denken. Wellicht met een lichte gêne en de gedachte: ‘wat overkomt mij nou eigenlijk?’.
Je gaat een spannend seizoen want, wat is er nu precies met jou of jullie aan de hand?
gespannen, nieuwsgierig en met onzekerheid zien jullie de toekomst tegemoet.
Een paar weken later komt daar jullie uitslag, met alle mogelijkheden en/of beperkingen. Opnieuw zit je voor die arts met zijn witte jas, vertellen ze je weer ontzettend veel en heb je geen idee wat al die mogelijkheden nou precies gaan inhouden.
Ja, het traject leggen ze uit, zeker. Echter vergeet je de helft van de informatie door de zenuwen. En daarbij vertellen ze je vaak niks over de emotionele belasting van dit traject. Dat het traject je hele leven opslokt en je daarbij ook lichamelijke ongemakken zult gaan ervaren.
Je maakt een keus gebaseerd op je verlangen naar een kindje en op de expertise van de arts.
Omdat je verlangen zo groot is, heb je er meestal ontzettend veel voor over. Je denkt misschien niet eens na over wat het precies inhoudt voor jouw persoonlijke leven. Je gaat ervoor. Hoopvol, want misschien heb je nu de oplossing gevonden en komt je langverwachte droom eindelijk uit!
Je zou kunnen zeggen: ‘je kiest er toch zelf voor om een fertiliteitstraject te volgen?’
Ja, natuurlijk kies je zelf voor het traject. Maar je kunt het vergelijken met het volgen van een opleiding zodat je daarna je droombaan mag gaan uitvoeren. Je maakt een keuze voor de opleiding, maar enkel omdat je hiermee je einddoel zal bereiken. Niet persé omdat je die opleiding zo graag zou willen volgen. Nee, je wilt die droombaan, dus volg je die nodige opleiding.
Zo is het ook met een fertiliteitstraject. Je zit er misschien niet op de wachten en daarbij heb je er niet voor gekozen om om deze weg eerst te moeten afleggen. Nee, het is wellicht de enige optie die je hebt om je droom werkelijkheid te zien worden. Dit is waarom een fertiliteitstraject je overkomt.
Je gaat een seizoen in van monitoren, hormoonprikken, onderzoeken en wellicht nodige operaties, puncties en terugplaatsingen. Je hele planning staat in het teken van je fertiliteitstraject. Je agenda staat volgeboekt met afspraken en onderzoeken.
Je begint de controle steeds meer te verliezen. Er is een wel sterke controle op je kinderwens, maar je vergeet de bijkomende emoties. Je vergeet jezelf en er is al helemaal geen ruimte meer voor de wereld erbuiten.
Je luistert braaf naar de aanwijzingen van de artsen en laat je volledig meeslepen.
Je emoties, je lichaam, je relatie, je werk, je vriendschappen beginnen eronder te lijden, maar controle krijg je er niet over want je zult door dit traject heen moeten om je droom werkelijkheid te zien worden.
Als het traject niet verloopt zoals je had gehoopt en er komen ook teleurstellingen bij kijken, arriveer je op een punt dat je gaat nadenken over: ‘hoe lang houd ik dit nog vol? Waar ligt de grens voor mij en ons? Wat is mij het waard? Wat vind ik belangrijk? Ben ik nog wel gelukkig?’
Er zijn maar weinig klinieken en ziekenhuizen die aandacht geven aan dit zware en emotionele traject. Veelal wordt er geen hulp aangeboden behalve als je hier zelf om vraagt.
Ik kan mij herinneren dat ik mijn zorgen uitte bij mijn fertiliteitsarts en ze mij doorverwees naar een psycholoog. Daar zat ik dan, tegenover een psycholoog van 10 jaar jonger die zoals het leek net haar vak mocht uitvoeren en zelf nog nooit nagedacht had over het ‘krijgen van kinderen’. Ik voelde me onbegrepen.
Het is goed om na te denken over wat jouw persoonlijke grenzen zijn. Doe dit liever voorafgaand de start van je traject. Je kunt vaak dan nog wat rationeler denken over wat je haalbaar lijkt en waar voor jou de grens ligt van doorgaan of stoppen.
Schrijf deze op en pak dit lijstje er met enige regelmaat bij. Ja er zullen misschien grenzen verlegd worden, maar ga nooit veel verder dan je van te worden had bedacht zonder een pauze in te lassen en hier goed over na te denken.
Bescherm jezelf, voor alle bijkomende emoties en hormonen door op voorhand goed na te denken over wat je wel en niet wilt ondergaan.
Soms kan je tijdens het traject heel onrustig worden. Je droomt erover, krijgt nachtmerries en dat onrustige en zenuwachtige gevoel gaat maar niet weg. Daarbij ontstaan er wat lichamelijke kwaaltjes die je in de weg staan om je traject in vertrouwen te kunnen doorlopen.
Misschien is het dan tijd om even stil te staan bij wat er van binnen gebeurt?
Wat heb jij nodig? Leer luisteren naar je innerlijke kompas en hart. Deze spreekt soms harder dan je zelf doorhebt.
Zoek steun tijdens jouw proces bij iemand die je kan vertrouwen. Een fertiliteitstraject kan heel eenzaam aanvoelen omdat niemand voelt en ziet wat jij ervaart. Niemand ziet jouw hormonen, niemand ziet je emotionele gesprekken met de artsen en niemand ziet jouw tijdsplanning rondom alle afspraken in het ziekenhuis. Niemand ziet jou in die stoel liggen met je benen wijd open en niemand ziet de teleurstellingen van weer een negatieve test in je handen.
Voorkom dat je je isoleert door steun te zoeken. Via Freya, de vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen kun je veel kinderwens-genoten vinden. Door je ervaringen te delen zal jij herkenbaarheid vinden en je minder eenzaam voelen. Ook via Instagram kun je vele communities en bloggers vinden die steun bij elkaar zoeken onder de hashtag: #infertiliteit.
Omdat kinderwens-genoten zelf ook veelal struggelen met de emotionele belast van een fertiliteitstraject is het verstandig ook externe hulp te zoeken.
Een kinderwens-coach kan je ondersteunen in jouw fertiliteitstraject door samen met jou alles in goede banen te leiden. Een plek waarin jij alles kan delen zonder rekening te hoeven houden met de emoties of onbegrip van een ander. Je wordt gehoord en gezien en daarbij is er volledige aandacht voor jouw gezondheid. Dit kan je precies datgene geven wat jij nog nodig hebt om je fertiliteitstraject goed te kunnen doorlopen.
Bewaak je grenzen door een coach naast je te hebben die jouw belangen voor ogen heeft en je als geen ander kan begrijpen.
Gun jezelf de ruimte om pauzes in te lassen. Omdat je zo ontzettend veel van je lichaam en de daarbij komende emoties vraagt is het belangrijk goed te zorgen voor jezelf.
Er heerst vaak een grote angst voor het nemen van pauzes onder kinderwens-genoten i.v.m. de geringe kansen die ze al ervaren. Leeftijd speelt hierbij ook veelal een rol. Maar om je fertiliteitstraject door te zetten terwijl jij zelf steeds ongezonder wordt zorgt dit er alleen maar voor dat jullie kansen meer afnemen.
Daarbij zijn rustpauzes goed voor je emotionele verwerking, jullie relatie, lichamelijk herstel en het reflecteren op wat je wel en niet wilt.
Gun jezelf die ademruimte.
hoop versus angst
Mijn kinderwens-coach vroeg mij: Maar heb je echt nog hoop en geloof? Of is het een verkapte houding van angst? Ineens werd ik mij bewust dat wat ik typeerde als hoop, eigenlijk angst was. Angst om te verliezen, angst voor een teleurstelling, angst om op te geven, angst, alleen maar angst. mijn geforceerde ‘ik hoop’ uitspraken waren uitspraken van diepgewortelde angst waardoor ik krampachtig vasthield en mijn grenzen maar bleef verleggen. Ik trok dit niet langer meer op deze manier.
Balans tussen doorzetten en rusten
Een fertiliteitstraject vraagt veel van je. Degene die een positieve uitkomst krijgen vinden het uiteraard helemaal de moeite waard. Je hebt alles over voor je kindje. Zelfs als het er nog niet is. Het is de liefde voor je toekomstige kindje die je door laat zetten. Het is die liefde die niet opgeeft.
Dat is krachtig! Dat maakt je zo ontzettend sterk.
Maar zorg ervoor dat je tussendoor wel de rust neemt die je lichaam nodig heeft. De rust pakt om je emoties de ruimte te geven. Een gezonde ouder is namelijk zo ontzettend belangrijk. Het voorkomt dat je de opgelopen schade niet op later moment hoeft in te halen. Je blijft gezond voor jouw toekomstige kinderen.
Zoek altijd de balans. Soms moet je even doorzetten ondanks dat het zwaar is, maar vooral voor wensouders is het rusten de grootste sleutel tot succes.
En dan spreek ik niet over de uitkomst van je traject, maar de over de uitkomst van jou als persoon.
In balans, emotioneel krachtig.
Gevormd door je fertiliteitstraject, maar niet verslagen.
