Na de miskramen en het verlies van onze kinderwens leek het erop dat iedereen, na ons traject van 13 lange jaren, verwachtte dat wij wel wisten hoe we zouden moeten rouwen. Na 13 lange jaren het ziekenhuis in en uit gaan was het eigenlijk vanzelfsprekend dat wij wel gewend waren aan rouw en we er wel weer bovenop zouden komen? Toch? Maar ik had geen idee wat rouwen was en hoe je dat moest doen.
Het was 13 jaar aan hoop en weer verlies, toch weer hopen en opnieuw weer verliezen. En dat bleef zich herhalen in een cirkeltje. Het feit dat ik ook geloof in God, maakte het hopen nog iets extremer. Want wonderen bestaan nog… hierdoor was er geen tijd of ruimte voor mijn verlies.
Het was als het ware dat ik de hele dag prima kon functioneren, alles ging wel door. Alleen ik was veranderd. Er had zich een verdriet in mij plaatsgevonden welke ik maar niet van mij kon afschudden.
Ik ging op zoek naar hulp. Want ik voelde mij erg alleen in deze situatie. Niemand met ervaring, niemand die begreep wat ik werkelijk ervoer.
Na een intensief coachingstraject leerde ik langzaamaan leven met mijn veranderde leven.
Nee, ik gaf het verlies geen plekje. Ik leerde leven met het verlies.
Ken jij verlies? En heb je ook geen idee hoe je dat precies moet doen? Rouwen?
Na een jaar van teleurstelling gingen wij op zoek naar hulp. We werden maar niet zwanger, en we konden er niet langer meer over zwijgen. Na een doktersbezoekje gingen we naar de gynaecoloog/fertiliteitsarts. Na vele onderzoeken kwam daar geen antwoord voor ons. Onverklaarbaar onvruchtbaar is hoe ze het noemen. Een IVF/ICSI traject was de beste optie voor ons. Waarom? Geen idee, want onverklaarbaar is blijkbaar echt onverklaarbaar.
Met een pauze hier en daar, waren wij ineens 13 jaar verder. 13 jaar aan geloven, hopen, angst, verdriet, teleurstelling en een groot gapend wond in onze ziel. Alsof je voor eeuwig in verwachting bent, zonder een positieve uitkomst. Het onbegrip van de mensen om ons heen over deze zwaarte maakte dat ons isolement groter en groter werd.
Hoe moeten we ons leven nu vormgeven? Zijn we überhaupt gelukkig als er geen kinderen komen? Ga daar maar eens antwoord op geven aan de persoon die zeker wist dat het haar roeping in het leven was. Mama worden, liefde kunnen geven. Liefde in overvloed. Een oer-verlangen die niet geleefd kan worden.
Je plek in de wereld veranderd. Je hoort er niet echt meer bij. Althans, iedereen beweert van wel, maar de praktijk laat iets anders zien. Buitenspel. Dat is misschien een beter woord. Je staat aan de zijlijn en kijkt toe.
Ik heb geleerd dat rouwen niet iets is wat je even 1 keertje doet. Rouw heeft niks te maken met ‘iets een plekje geven’. Iemand verliezen kan je geen plekje geven. Het is en blijft een verlies.
Wat je wel kunt leren is, leren leven MET het verlies.
Leven met een verlies. Dit is 1. iets waardoor je wordt gedwongen, want je situatie veranderd niet, maar ook 2. een keuze om ondanks het verlies écht te leven. Je overleeft het verlies en leert leven MET het verlies.
Bekijk deze bijzondere documentaire eens, Ik rouw van jou, van Nellie Benner.
Ik heb mogen leren dat verdriet er is. Het voelde voor mij alsof verdriet er niet mag zijn in het leven. Je moet altijd maar gelukkig zijn, en gelukkig ogen naar de wereld om je heen. Want hoe ongemakkelijk is het om met iemand om te gaan die verdrietig is. Wat zeg je? Wat doe je? We praten het goed, maken het verlies kleiner door de meest lompe vergelijkingen en opmerkingen en zetten daarom voor het gemak maar een glimlach op.
Ik mocht leren dat verdriet komt maar ook wegebt en je dit op elk moment aandacht mag geven.
Het is legitiem om te rouwen. En dit proces duurt een leven lang. Soms heel heftig, maar veelal op de achtergrond aanwezig. Het is een onderdeel van je geworden. Je leert je leven vormgeven met het verlies.
Waar vaak niet wordt bij stilgestaan bij rouw is dat het je ook veranderd. Je bent niet alleen iets verloren, maar jij bent hierdoor ook veranderd. Ook dit is rouw. Je herkent je oude ik niet meer en dat is verwarrend en soms verdrietig.
Ik hield me ontzettend vast aan die vrolijke meid van vroeger. Die dacht dat niks haar kon raken in de wereld. Die meid zonder die rauwe, pijnlijke wond diep in haar hart. Ik vond de nieuwe zij niet leuk in het begin.Ik verachtte haar zelfs voor een lange tijd.
Ze lacht minder en verdriet overvalt haar soms. Ze geniet nog steeds, maar meer met ups & downs. Ze glimlacht maar schaterlacht zelden. Ze is zoekende naar de zin in het leven. Ze is veranderd.
Ze bracht ook iets moois. Deze nieuwe identiteit gaf genade en liefde voor zichzelf en de mensen om haar heen. Ze kan verbinding maken met andere mensen die verlies kennen. Ze heeft een oog voor de vergetene. Een warm hart voor degene die het zo ontzettend nodig hebben en vecht heel hard voor elke dierbare relatie die ze heeft. Ze geeft aandacht aan verdriet en is gestopt met ongevraagde advies geven. Ze geeft enkel ongevraagde liefde. Ze is mooi, maar anders.
Neem de tijd voor je verdriet en zoek de juiste steun voor jou.
Ik vergat tijd te nemen voor mijn verdriet. Ik zocht hulp, ja dat zeker. Want ik zou ‘dat biggetje’ wel even wassen. Ik wilde niet meer verdrietig zijn! Ik wilde dat het voorbij was. Gelukkig vond ik de juiste Counselor. Degene die als geen ander wist waar ik doorheen ging. En wist wat ik nodig had….
Meer weten over Coaching & Counseling bij Rouw + Verlies?
Renewed life coaching
